Gecenin kanatları

Gecenin kanatları vardır ey dost

Yazıp sildigin cümleler gibi

Bir yerlerde uçmayı bekleyen kuşlar gibi

Ben bu hayatta en çok gecenin kanatlarını sevdim

Mezarlıkların sessizliğini

Mezar taşlarındaki yasanmislari

Hayat kimi zaman derin bir yasanmisliktir.

Bir tutkunun esiri olarak yazarsın

Parmakların bulur tuşları

Sevmek yada sevmemek

Herşey gecenin kanatlarindadir.

Susarsın sessizliği dinleyerek

Ben olmaktan çıkan beni bir kuyuya atar

Sonra avazım çıktığı kadar haykırırsın

Sana ne,sana ne dersin

Bir yabancının sırıtan yüzüne

Kaybettigin benliğin gelir yerine

Bir de garip bir gülümseme

Aslında elmanın seni sevmesi gerekmez

Senin esirindir güç

Bahara merhaba dersin mesela

Artık kış bitmiştir

Bir çocuğun inadıyla yaşarsın

Diyorum ya gece kanatlarını cirptiginda

Her şeye rağmen içindeki çocuk şahlanir

Gece kaldırımlara savurdugunda küllerini

Sessiz bir martı başlar güne

Umudun gözyaşindan doğan martilar

Gecenin kanatları vardır dostlar

Derin bir nefesle başlayan.

Ve yaşamak gerçekten şakaya gelmez.

Ve gerçekten büyük bir ciddiyetle yasamalisin hayatı.